Мектепте окуп жургондо жакшы суйлошкон классташ кыз бар эле, мага коп жардам берчи эле, мен аны кышында балдарга каар урдурбай уйуно жеткирип койчум, жигит кыз болгон эмеспиз, жакшы сулойшот элек жон эле, окуп жургон кезде деле ортобузда эч нерсе болгон эмес, окууну буту п ал шаарга тапшырып окуганы кетти, мен айылда мал жандарды карап, жерибиз бар аларды карап калып калдым, менден башка караган киши жок уйдо. Ошол классташ кызым шаардан эс алууга келгенин угуп, кечке маал учурашканы бардым.
Барсам, уйундогулор бир жакка кетип, озу жалгыз экен. Ал жер толого тушуп, картошка алып чыккандан коркуп жатканын айтып калбаспы. Муну угуп: “Давай, азыр эле тушуп алып чыгабыз”,- дедим жымындап. Мектеп кезде жаш болчубуз, азыр чоноюп мен тендуу кыздар учтон тороп жатат, мен тендуу балдар экиден балалуу болуп калышты, эми тийишсем болсо керек деп, ичимден “жер толого тушкон сон бир короюнчу, шаардан копту коруп келсе керек, агарып боенуп шаардык болуп калыптыр” деп кекендим. Ошентип, жер толого туштук, мен тушуп алып чыгып берчи дейт, экообуз тушобуз деп болбой аны алып алдым. Чакага картошка салып жатып, мага катар турган Жазинин бутунан ойдо сылап койдум.
“Ой!” дегени менен, ага бул кылыгым жага тушту. Эми колумду койногунун ичин коздой сойлоттум. Жумуру балтырынан сылаган сайын дуулугуп, каным башыма тээп чыкты. Акырын Жазиге коз жугуртсом, анын козу да сузулуп бараткандай.
Мына сага, шап турдум да Жазинин оозунан бир топко соруп, белинен имере кучактадым. Анан мамактарынан кармалап, опкулоп, койногун ойдо түрдүм. Ал да мойнума чап кенедей асылып, опкулоп кирди. Ич кийимине колумду салсам, нымдалышып чыгыптыр. Жука чурайын, “алигисин” сылагылап ого бетер дуулуктурсом, ал да менин “аспабымды” кармалай, шортамды шыпырууга жетишти. Экообуз картошкалардын устуно куладык. Мага ынтайлуу болсун дегенсип, Жази эки бутун мойнума асып койду. Козум ымыр- чымыр болуп, темирдей каткан “аспабымды” ары-бери ыйкап, жыргалга сунгуп кирип кетти. Жази ансайын “теренирээк, дагы, дагы…” деп ого бетер демитет.
“Аз калды мына, мына…” деп жатып, ишибизди бутурууго аз калганда сырттан бироонун жотолгону угулду. Ага карайбызбы, берилип калган жаныбыз токтобой ишибизди уланта бердик, ал жерине жетсен токтосон анда жашоонун бут кызыгы кетип калатко.
“Охо” деген ундон чочуп тура калсак, Мурат деген классташыбыз. Ал мыскыл жылмайган бойдон:
– Жазиге кечээ мен “жардам берсем”, бугун сен “жардамдашып” жаткан турбайсынбы. Сен экообуз “ычкыр бажа” болуп калдык окшойт?!- десе болобу.
Ошентип, “ычкыр бажа” дегендин маанисин тушундум, Жази шаарга кеткиче Мурат экообуз ал создун отосуно чыктык окшойт. Мурат коптон келип жургон экен, мен мектепти буткондон кийин 4 5 жылдай коргон жокмун Жазини, кыздар балдар айылда чогулуп калсак дагы Жази келбейт эле, Мурат Жази айылга келгенден бери эле келип журчу экен, ычкыр бажа экообуз суйлошуп дагы отурганбыз, чогу келбей эле коейлу, Жазыи дагы кыйналып калат, анын усутно бироо билсе учоо болуп кетебиз деп суйлошуп, ал айтып берген кантип башталып кеткенин, Жазы шаардан кызыдыгы жок келген экен, аны Мурат экоо обушуп жатып Жазини кыйнап кармалай берген экен эле тиги жагын кошуп, анан Жази салчы дегенден башталган дейт.
Мен деле сураган болчум мумкун кызболуп калбасын деп, ал жерин жазбай аттап отуп кетиптирмин, азыр ар кимдин оз жашоосу бар, уйлонуп жайланып калган, кыздарыбыз куйоого тийип бизге кошулбай калган куоолору жибербейт экен, 10 жылдык анан майрамдарда чогулуп турабыз ошолорго. Дагы кооп жазам буйруса.
