Акыркы сабак — Айым эженики. Адатынча, өтө кызыктуу кылып кыргыз адабиятына байланыштуу лекция окуп жатат. Жакшылап тиктесем, эженин эриндери да укмуш экен. Кара-кочкул өңдөнгөн помадасы анын илебин ого бетер татынакай көрсөтөт. Көзүнүн үстү кара калем менен орточо боёлуп, аппак жүзүнө аябай көрк берип турат. Ушуга чейин маани бербептирмин, Айым Капаровнанын көзүнүн түсү да башкача экен. Жашыл аралаш күрөң сыягы.
Мурдагы сабактарда эжекем мага улам-улам тиктеп койчу, бул ирет бир да жолу карабады. Коңгуроо болору менен бат-баттан кагаздарын жыйнап чыгып кетти.
Шашып тайпа башчыбыз Расулдун алдында барып “бүгүн эжекелер менен жолугабызбы?” деп сурадым. Ал мага бир даректи берип, кечинде саат 7лерде ошол жерге барышым керектигин айтты.
Айтылган саатта шаардагы кичирайондордун бириндеги көп кабаттуу үйлөрдүн жанында Расул экөөбүз кезиктик. Төртүнчү кабатка чыгып, квартиранын коңгуроосун бастык. Эшикти Фируза Зарлыковна ачканда, нес болуп туруп калдым. Студенттер сүрүнөн да корккон доцент эжекем кыпкызыл, кыска халатта, аппак жоон сандары көрүнүп турат. Дайыма түрмөктөп жүргөн чачын жайып алыптыр. Ушул турпатында ал мурдагыдан кыйла жаш көрүнүп кетти. Күлүп-жайнап, аябай жакшы тосуп алды. Дүкөндөн шоколад жана суусундук алып алган элек. Аны көрүп Фируза эжеке:
-Студенттер куру кол келсе да капа болмок эмеспиз. Бекер эле убара болупсуңар,- деди жайдары мүнөздө.
Менин түрүмдү көрүп, Расул желкеме бир түртүп, “ойлонбо, баары сонун болот” дегенсип койду. Шүмшүк десе, ал мындай жолугушуулардын далайын көргөнү билинип турат. Эжекени ээрчип залга өттүк. Кире беришти Айым Капаровна турат. Көздөрүбүз чагыла түштү. Ал деле мен сыяктуу сүрдөп, толкунданып жаткандай.
-Келгиле, диванга өткүлө балдар,- деп, ордунан турду-да, бата кылгандан соң Айым эжекем ашканага чыгып кетти. Он мүнөттөй убакыттан кийин куурдак толтурулган тарелканы көтөрүп кирди. Фируза эже болсо шкафта турган кыпкызыл винону алды.
-Эсиңерде болсун, бул үйдө биз доспуз. Университетте окутуучу жана студент экенибизди унутпайлы. Жолугушуубуз ушул төрт дубалдын ичинде эле калсын,- деп винону ачып баарыбызга куйду.
Бир-эки стакан шарапты жуткандан соң мен деле, Айым Капаровна деле ачыла түштүк. Университеттеги кызыктуу окуяларды айтып, күлүп отурдук. Расул менен Айым эжеке орун алмашып, досум Фируза Зарлыковнанын жанында стулга өттү. Айым Капаровна болсо менин жаныма – диванга отурду.
Кезектеги стаканды бошоткондон кийин Фируза эжеке Расулду кучактап, өөп койду.
-Ай өбүшпөйсүнөрбү! — деп бизге да буйрук бергенсиди.
Ошол учурда менин ичимдеги обу жок бойдок ойгоно түштү, Айып Капаровнанын колунан кармадым. Анан баары башталып кетти. Дасторкондун четинде эле эркелешип, кучакташып отурдук.
Эжекеден жагымдуу атырдын жыты буркурап жатат. Эрининдеги кара кочкул помадасынын жыты да башкача экен. Анысы мойнума, бетиме, илебиме сүйкөлүп бүттү. Ошентип отуруп, Расул менен Фируза Зарлыковна залдан качан чыгып кеткенин байкабай да калыптырмын. Алардын үнү наркы бөлмөдөн угулуп жатты. Анан Айым эжеке да менин колуман жетелеп, башка бөлмөгө алып барды. Мурдатан даярданып коюшкан сыягы, бир кишилик керебетке төшөк салынып, аппак шейшеп төшөлүп турат.
Эшикти жаап эле коён кармаган карышкырдай эжекемди катуу кучактадым. Онтоп жибергенсиди. Алкымынан акырын тиштеп, өптүм.
-Кызартып салба, эртең мойнума шарф оронуп жүрбөйүн,- деп тамашалады. Үнү бул ирет назик, эркелегендей чыкты.
Баягы сары кофтасынын топчулары жарымы чечилген, ичиндеги ак бюстгальтери көрүнүп турат. Чечинтүүгө аракет кыла баштасам, колумду кармап “өзүм” деди. Анан менин футболкамды, шымымды чечти. Шымымдын сыдырмасын тартып атканда колу алигиме тийип, ырахаттана түштүм. Мени бир гана турсийчен калдым. Өзү да кофтасы менен юбкасын чечип, ич кийимдеринде калды.
Айнектен көчөдөгү чырактын жарыгы түшүп, бөлмөнүн ичи күңүрт жарык. Жанымда турган эжекемдин тулку-бою даана көрүнүп турат. Жыйырма жаштагы кыздай, арык да, семиз да эмес. Алаканга толчудай эмчеги тысырап, “мени кармалачы” дегенсийт.
Кучактап, өпкүлгөн бойдон энеден туума кылып чечинттим. Бир колум менен турсийимди тиземе түшүрүп, андан ары бутум менен эле чечип, ыргыттым.
Алигим эжекемдин жан жерине тийгенде эле ал ырахаттана үн чыгарып жиберди. Бир колу менен менин жыныс мүчөмдү эркелетип, кармалап жатат.
Акырын артынан кучактадым, оң колумду жан жерине алып бардым. Ортодогу үч бармагым менен эжекемдин тигил жагын айландырып сылап, өйдө-ылдый укаладым. Эжекем онтоп, бели ийилип дүүлүгүп болбой баратат.
Он мүнөткө жакын өөп-сыйпалап, жыттап кыйла ырахатка батырдым. Кучактап, текчеге отургуздум. Эки бутун белиме айлантып, катуу кучактады. Мен болсо тилим менен эмчегин эркелеткенге өттүм.
Андан кийин керебетке өттүк. Эжекем эркектин жытын көптөн бери жыттай элекпи, айтоор кучагымда балыктай гана туйлады. Мен “эметкен” сайын жалынып жатты. Түн бир оокумга чейин чер жаздык. Мен күчтөнгөн сайын эжекемдин да онтогону күчөп, улам ысымымды кайталап жатты. Бир маал ушунчалык катуу энтигип, “ммм” деген үн чыгарды. Анан шалдырап жатып калды, ошол учурда мен да бошондум.
-Тентек бала, көрбөгөндү көрсөттүңго эжекеңе,- деп чачымды уйпалап койду.
Бир кишилик керебетте кучакташкан бойдон уйкуга кеттик. Эжекем менин арт жагыман кучактап алды. Анын мурдунан чыккан жылуу жел моюн аралаш күрөгүмө сезилип жатты… Эртең ишемби, сабак жок…
Эшик тыкылдаганынан ойгонсом, Фируза Зарлыковна бизге карап турат.
-Ай, кучакташкан Ромео-Жульеатта, туш боло жаздады, тургула. Түнү аңкылдап, үйдүн дубалын да кулатып жибере жаздадыңарго. Лампочка ордунда турабы? ЖЕ силердин кылыгыңарга чыдабай, учуп түштүбү? — деп күлдү.
Жылаңач денемди көрүп калды деп, Фируза эжекеден уяла түштүм. Дароо шейшеп менен тигил жагымды ороп алдым. Анан акырын туруп, жуунуп кайра төртөөбүз тамактандык.
-Эми эч кимге билгизбей, акырын кетип калгыла,- деди Фируза Зарлыковна, -Эч кимге ооз ача көрбөгүлө. Бирөөдөн укчу болсок, университетти бүтпөй каласыңар,- деп эскертип койду.
Бул окуядан кийин Айым Капаровна менен көп жолу кезигиштик. Көрсө турмушка чыгып, бат эле ажырашкан экен. Кайын журту университетте иштегенге макул болбой, айылда калтырууну чечкенде, баарына кол шилтеп кете бергенин айтты.
“Карьераны деп, турмушта жолум болбой калды”,- кээде өкүнүп койгон эжекем шаардын ортосунда өзү жалгыз турат. Керек учурда университетте мени четке тартып, качан жолугарыбызды айтат.
Дээрлик жума сайын экөөбүз эс алабыз. Мага түркүн тамактарды бышырып берет. Бирок анын мугалим катары да сыйлоону уланта бердим.
Сабагына дайыма жакшы даярданам. Мурдагыдан көбүрөөк кызыгып окуйм, тапшырмаларын так аткарам.
Кийинки жылы кышкы семестр аяктаганда Айым Капаровна адаттагыдай мени үйүнө чакырды. Эс алдык. Кумарга батып бүткөндөн соң ал мага Бишкекке кетип жатканын, жумушун борборго которгонун айтты. Унчукпадым, кабагымды бүркөп, таарынгандай түр көрсөттүм. Ал мени кучактап, бетимен өптү. Ыйлады…
Эмне кылмак элем, чоң эле аялдын жолун тороп алганым да туура эмес. Анүстүнө, экөөбүз кыз-жигит эмеспиз. Бири бирибизге жөн гана дене кумарын жазыш үчүн гана керекпиз.
Ошону менен эжекем менен ортобуздагы романдын баары бүттү.
Университетти аяктап, Жалал-Абадда эле иштедим. Анан мен да Бишкекке көчтүм. Үй-бүлө куруп, балдарым кыйла чоңоюп калган. Айым Капаровна менен өткөргөн күндөрүмдү дээрлик унутканмын. Бир күнү иш менен мамлекеттик мекемелердин бирине барып аны жолуктуруп калдым. Кыйла улгая түшүптүр. Он жыл деле чоң убакыт экенин ошондо сездим. Тагдырдын тамашасыбы, айтоор, ошол мекемедеги менин ишимди дал ушул Айым Капаровна бүтүрүшү керек экен. Бири бирибизди дароо тааныдык. Оозуман келмем түшүп, эмне деримди да билбей калдым. Ал деле өзүн жогото жаздап, дароо жагдайдан чыгып кетти. Жумушумду бат-баттан бүтүрүп, тийиштүү документтерди колума карматты. Жылмайган бойдон рахмат айтып чыгып кеттим. Ошол бойдон эжекемди көрө элекмин… Турмуш курду бекен, же дагы башка бир жигит менен көңүл ачып жүрөбү, аны билбейм…
