Бир нече жыл өтүптүр.. (Каармандардын аты жөнү өзгөртүлгөн.) Жыйырма үчтөмүн. Ааламды багындырчудай, канжардай курч, ээ-жаа бербеген бунтарь, таптаза, шапшайыр, үйүргө жаңы кошулуп, айгырларга тап бере баштаган кунан чапма сыяктуу курагым… борбор калаага эл аралык уюмдардын бириндеги жаңы кызматка которулуп келгем. Көпкө чейин батир издеген соң, жаңы эле бүткөн элиталык комплекстен бир бөлмөлүү батир таап жайгашып калдым. Ыңгайлуу, тынч, тыкан чөйрө. Жаңы жашоо башталды деген сезим менен күндөр тез өтүп жатты.
Бир күнү кечинде жумуштан чарчап келип, батириме 8-кабатка көтөрүлөйүн деп лифтке жакындасам, “Техникалык себептерден улам иштебейт” деген кагаз илинип турат. Терең дем алдым. Тепкичке бурулдум. Ошол маалда артыман акырындан бут кийиминин үнү чыкты. Жөн эле артыма караганымда көзүмө тик караган аял менен карашып калдык. Чачы иреттүү, жүзү жарык, көз карашы терең жана байсалдуу. Үстүндө жумшак түстөгү көйнөк, жүзүндө эч кандай жасалма боёк жок эле — бирок ошол табигый көркү өзүнө тарткан. эки колунда жер жемиштерге толгон желим баштык.
— Канчанчы кабатка барасыз? — деп сурады.
Сегизинчи
— Ооба, мен да ошол жакта жашайм, — деп жооп берди.
— Кошуна экенбиз — деп жылмайды.
Джентльмендигим кармады, кадимки жигиттик кылып желим баштыгын көтөрүп сегизинчи этажга сапар тарттык.. Ошол тепкичтен көтөрүлүү учурунда андан көзүмдү ала албай калдым. Чарчаганына карабай, денесинин тартымы, жамбашынын ийрилиги, түз көкүрөктөрү… баары тең аялдык толук жарашыкты көрсөтүп тургандай сезилди. Эшигинин жанында токтоп:
— Рахмат. Менин атым Алия.
— Азат. Жаңы келгем… — дедим.
Ошол кечте эле жатсам да, аялдын жылмайган көз карашы мээмде жаңырып турду. Кызыгуу эмес эле — тартылуу сезими пайда болду.Арадан бир нече күн өттү. Бир кечинде эшик тыкылдады. Ачсам — Алия. Колунда кичинекей папка.
— Кечиресиз, свет өчүп калды. Ноутбукта бир документ даярдашым керек эле. Сизде жарык барбы? Унчукпай отуруп иштесем болобу? Ал мени таң калтырды, бирок макул болдум. Үйгө кирди. Үстүндө жука свитер, өзүнө ылайык келген ачык шым. Жөнөкөй, бирок жарашыктуу. Жыты назик, мага жакын турганда денем чымырап кетти. Жарык бөлмөдө ал иштеп отурду. Кийин бир стакан чай сунуштадым. Бөлмөдө акырын музыка коюлуп, атмосфера табигый жол менен жумшарып кетти.
— Жолдошум менен эки жолго түшкөнбүз, Эки балам бар, чет өлкөдө окушат. Үйдө жалгыз болуу башында эркиндиктей сезилчү. Азыр болсо үнсүздүк кээде жанга батып кетет, — деди. Анын үнү тынч, бирок ичинде боштук жашынып жаткандай угулду. Чет өлкөгө чыкканда белеке деп ала келген бирок ээсин таба элек Грузин виносун ачып сунуштагым келип, сунуштадым. Кечибизге романтика кошулуп, коңшулуктан башка жаңы мамилеге өттө баштадык, ал да каршы болбой жакшылыктар болсун, “Welcome drink” деп бокалдар кагылыша аягы жок түнгө жуурулуп бара жаттык. Ошол кеч кыска отуруу болушу керек болчу. Бирок биз узак сүйлөштүк — жашоо, балдар, жалгыздык, тагдыр тууралуу. Сөздөн сөз чыгып, убакыт өткөнүн сезбей калдык. Ал менин колума колун койгондо токтоп калды. Мен аны тик карадым.
— Кээде жөн гана жанында тынч киши жетишет экен, — деди ал. Ал сүйлөп жатканда, көз карашы менин көзүмө эмес, эриндериме түшүп жатты. Ошондо эле мен акырын анын колун өптүм. Каршылык кылган жок. Мен аны акырын өзүмө тарттым. Ал ийнинен дем алып, көзүн жумду. Биз биринчи жолу өбүшкөндө, анын эриндери денемди дуулдатты. Мен анын белинен кучактап, диванга акырын отургуздум. Анын денеси жылуу, назик. Колум менен жамбашын кармалап, көйнөгүнүн түймөлөрүн чечип жатып, анын көз карашын көрдүм — ал муктаж болчу. Эркекке эмес, эркектин жылуулугуна, көңүлүнө. Көкүрөгүнө эрин тийгизип, демине аралашып, ич жагына колум жеткенде, ал акырын белин көтөрүп, менин атымды айтып шыбырады. Мен аны аста чечинтип, санынан сылап, жан жерине эриндерим менен жеттим. Денеси калчылдап, ал шашкалактап:
— Азат… муну токтотуу кеч… — деди. Мен жооп бербедим. Көз караш менен макулдугун алгандан кийин, мен чечинип, анын жан жерине акырын кирдим. Ыргак жай, терең. Ал белин көтөрүп, денеси менен мени кысып жатты.. Биз кыймылдаган сайын анын оозунан чыгып жаткан кумар сөздөрү менин акылымдан азгырып жатты. Ошол түн — биздин жашыруун дүйнөбүздүн башталышы болду. Андан кийин ар бир түн, ар бир дем алыш — өзүнчө кумарга, сырга, назиктикке толгон күндөргө айланды.. Экөөбүз эч кимге айтпайбыз. Кошуналар билбейт. Балдары чет жакта. Биз болсо, бир кабатта жашап, түндөрү бири-бирибизге — эң жакын адамга айландык.
Андан аркы күндөр шарапсыз жана кумарсуз өтпөй калды.. Алгачкы түндүн кумары али бизди койо бербей.. Көзүмө карады. Тик. Терең. Мен акырын ордумдан туруп, анын жанына отуруп, колун сылап, башымды ийкедим. Эки колубуз үнсүз бирикти. Андан ары болгон нерселер – бат, бирок обону менен болду. Эриндерибиз тийди. Дем алыштарыбыз бири-бирибизге аралашып, ал акырын белимден кармап кучактады. Колум көйнөгүнүн алдына өтүп, көкүрөктөрүнө тийди. Ал жай дем алып:
— Азат… муну токтоткум келбейт, бирок уялчу элем, — деди. Мен аны диванга жай гана отургузуп, өзүбүздү унутканга чейин акырын чечинтип жаттым. Анын денеси – ийри, жумшак, бирок өзүнө ишенимдүү. Жамбашы — аппак жана толук, көкүрөктөрү түз, табигый. Мен анын жан жерине эриндерим менен тийгенде, ал башын артка таштап, үн катты. Мага багынып турган аялдын үнү менин эркектик болгон ишенимимди ойготуп турду. Экөөбүз Адам менен Евадай дырдай жылаңач, ааламда экөөбүз эле калгандай, бир денеге айланып, жуурулушуп.. узаак экинчи рейске сапар алдык..
Ошол түндөн кийин экөөбүз тынымсыз жолуга баштадык. Кээде жөн гана чогуу кофе ичип, жашоо тууралуу сүйлөшчүбүз. Бирок кээде кечкисин бири-бирибизди үнсүз каалап, сөзсүз түн ортосунда бир төшөктө аяктап калчуубуз. Алия мени аялдык назиктик менен эркелетчү. А мен аны жаштыгым менен толуктап турчумун. Жамбашына жатырып, көкүрөгүнө баш койуп уктап калуу — мага ырахат болчу. Анын денеси эмес, жыты, үндөрү, көз карашы — баары тең менин тынчтыгым болуп калган.. Бир түнү ал толук түрдө өзүн мага берген. Өзү үстүмө чыгып, кыймылдап, үн чыгарып, кумарлуу көздөр менен карап туруп:
— Азат… сен менин аялдыгымды кайра ойготтуң… — деп шыбырады. Ошондо мен түшүндүм — бул жөн гана физикалык байланыш эмес.. Экөөбүз тең жалгыздык менен күрөшүп жаттык. Тоскоолдук болгон бир гана нерсе – жаш курак, коомдук көз караш, жана… убакыт. Эки жыл өттү. Экөөбүз ар кандай шартта, ар кайсы убакта, ар башкача дене кыймыл менен бири-бирибизди сезип, билип калган элек. Мен жумуштан ийигилтер жаралып, ал болсо бизнесин кеңейтип, көбүрөөк чет өлкөгө чыга баштады. Бир жолу Алия оор отуруп калды.
— Азат… мен кетем… Балдарым чакырып жатышат. Эки жыл — бул тамаша эмес. Бирок бизге ушул жетиштүү болду. Сен эми жашооңду улантышың керек. Мен үндөгөн жокмун. Көзүмдө гана бир сүйлөм жазылып турду: «Сени унутпайм». Ошол түн — акыркы түн болчу. Биз акырын сүйлөштүк, өбүштүк, бир денеге жуурулуп — бирок башкача: эч кандай шашылышсыз, ар бир кыймылга маанисин берип. Мен анын жан жерине акырын киргенде, ал тынчтык менен дем алып, көзүн жумду. Андан кийин эч ким сүйлөгөн жок. Бөлмөдө тек гана эки жүрөктүн согушу жаңырып турду.ьАндан бери канча суу акты, шаардын чок ортосунда жайгашкан ошол үйдүн жанынан өтүп бара жатканда Алиянын терезеси караңгы. Лифт эске келет.. Ошол биринчи тепкич, ошол көтөрүлгөн көз караш, ошол “Рахмат, кошуна..” деген үн кайра кайтып келет. Жаштык менен аялдык бышкандык ушунчалык үйлөшкөн нерсе экенин ошол эки жыл мага үйрөттү. Жаштык — күч, аялдык — нуру.. назиктик..
Алия… эсимде бир кабатта жашап, бир тагдырдан өткөн жакшы түш сыяктуу калды.. Бир дем менен кайра окулбастан жазылган бул окуя жагат деген ишенимдемин..
Окуя жазуу бөлүмү. ❤️Ушул кнопканы бас !
