Бала кезимде, бойдок маалымда арык болгом. Кара-тору, көздөрү бакырайган жигит элем. Кыздарга кызыгуу 5-классымда башталган. Кимиси жакса, сөзсүз кат жазам. Классташтарымды, өзүмдөн кичи кыздарды гана эмес, бир топ чоң класстагыларды да “сүйө берген” адатым бар эле.
Кызыгы, кыздар да мага кайдыгер эмес, көз кыссам, кат жазсам, дароо макулдук беришет, алар менен “сүйүү-күйүү” болуп жүрчүмүн. Мээме “сулуу кыздын баары меники” деген пикир орношуп алган.
Мектепте 7-класстан тарта 14-февраль – Сүйүшкөндөр күнүндө эң көп кат алган жигит мен элем. Татынакай деле эмесмин. Арык, кара бала… Келишкен келбетим да жок. Чүрөктөргө эмнем жагарын билбейм. Муну мактанчактык деп кабыл алып жатасыз, бирок мен мактанбай элемин. 14-15 жашымдан тарта нечен кыздын көкүрөгүн кармап, канчалаган кыздын оозунан өпкөм.
Азыр мени көргөн адам бир кездери ошондой обу жок жигит болгонума ишенбесе да керек.
Убакыт өткөн сайын кыздарга каалоом күчөдү. Бири сулуу, бири жылдыздуу, бири куу, бири ишенчээк, бири мээримдүү, бири текебер, бири жөнөкөй…
Эгер үч күн кыздын денесин кармабасам, кадимкидей стресс болуп, уйкум качып кетер эле. План түзүп, кимди барып “эметип” келсем деп ойлой берчүмүн. Бирок эч качан зордук көрсөткөн эмесмин. Баарын кыздын же келиндин каалоосу менен жасайт элем. Эч качан өзүмдүн гана кумарымды ойлободум. Мен партнерумдун ырахат алганын көрүп ырахаттанат элем.
22 жашыма чейин төшөктө өтө көп партнерду көрдүм. Арасында карапайым кыздар, келиндер, чоң аялдар да бар. Ал эмес, университетте мугалимимдин да даамын татыдым. Жашы элүүдөн ашкан эсепчи эженин да кумарын жаздым. Өзүм каалабай эле аяш энем менен жатып койдум. “Досунун апасына көз арткан кандай акмак неме” деп мени күнөөлөбөңүз. Мен эмес, аяш энем мага көз арткан. Азыркы түшүнүк менен айтканда, ыдык көрсөткөн. Анын ыдык экенин кайдан билем, ышыгылса, каалоом жок, бирок ал аялдын каалоосун ишке ашырганга мажбур болдум эле. Толугу менен ананыраак айтып берем.
Үйлөнгөндөн кийин тыйылдым. Ммм… биротоло эмес, албетте. Анча-мынча ала жипти аттамай болуп турат. Бирок өзүмдү тизгиндегенге аябай маани берем. Же сүйүүм мени токтотту же турмуштун куржуну моюнга илинип, көп тетири баспай калдым. Кокус ала жипти аттасам, он күндөп кыйналам. Стресс болом, жубайымдын көзүнө карай албайм. Мурдагы жоруктарымды эстесем, түш сыяктуу…
Университетте мага ырахат тартуулап жүргөн мугалим эжени жакында чоң мамлекеттик мекемеде көрүп, оозума сөз келбей калган. Кызмат даражасы көтөрүлгөн экен. Мен болсо бир ишимди бүтүрүш үчүн дал ошол аялга кайрылышым керек болду. Бири бирибизге тиктеп, күлүп коюп, сыр билгизбедик. Эжей менен жаштыктагы мамилебизди да ананыраак өзүнчө баяндап берем.
