Студенттик жылдар ортолоп, жаштыктын кызыктуу учурлары зуулдап өтүп жаткан кез. Биз ижарада турган үйдүн жанындагы коңшубуздун үйүнө 3-4 кыз көчүп келген. Экөө медколлежде, бири филфакта, дагы бири чет тилдер факультетинин 4-курсунда билим алат. Мага дал ошол – четти тилдер факультетинде окуган кыз жагат. Аты — Зарина. Чачы, кашы-көзү капкара, өзү аппак, куклага окшош.
Бакырайган көзүндө куулук байкалып турат. Ошол эле учурда ойноктоп, жигиттердин көңүлүн бурган жайы бар.
Жалал-Абадда сентябрь деле ысык болот эмеспи. Зарина күнүгө кечке жуук үйүнүн алдына, дарбазанын сыртына желим түтүктө суу чачат. Таанышкым келип жүргөндүктөн, бир күнү түз эле барып, жардамдашуу максатында колунан түтүктү алдым. Ошентип таанышып, сүйлөшүп кеттик. Анын бир сүйлөп он күлгөн мүнөзү мени өзүнө арбай баштады. Экөөбүздүн факультетибиз бир имаратта жайгашкандыктан, окууга чогуу барып, чогуу келмей болдук.
Бир күнү адатынча кайра көчөгө суу себе баштады. Тизесинен келген аппак көйнөк кийип алыптыр. Анысы огот бетер чырайын ачып, “мени келип кучакта” дегенсийт.
Көмөктөшүү максатында алдына барган кезимде ал тамашалап, мага суу пүркүп, каткыра күлдү. Футболкам суу болуп калды.
Ошол абалымда колунан түтүктү алып, көчөгө, жолдун четиндеги чөптөргө, гүлдөргө суу чача баштадым. Зарина болсо, мага окуудагы жаңылыктарын айтып берип турат. Мен аны уккан киши болгонум менен, оюмда аны сууга чөмүлтүрүүнү пландап жатам.
Ынгайы келген учурда, билгизбей туруп ага суу чачтым. Кыйкырганына карабай, чача бердим. Ал деле ушуну каалап тургансып, же нары качпайт, калп эле кыйкырат. Бассейнге сүңгүп чыккандай, баштан-аяк суу.
Ак көйнөгү суу тийген учурда түсүн жоготуп, денеси даана байкалып калды. Ач күрөң түстөгү эмчек калтасы менен турсийи көрүнүп, аны бир аз ыңгайсыз кылды. “Жинди” – деген бойдон үйдү карай чуркап кирип кетти. Ал артка бурулуп кетип баратканда жамбашына суктанып, оозумдан суу акты.
Колумдагы түтүктү дарбазанын жанындагы арыкка салып, мен да үйгө кирип кеттим. Ошол күнү кечинде такыр уйку келбеди. Көз алдыман Заринанын денеси кетпей койду.
Бир жумадай убакыт өттү. Экөөбүз тең түштөн кийин окугандыктан, сабактан кеч чыктык. Жолдо паркка кирип, айландык. Караңгы кирип кетти. Зарина мени колуктап алган. Атырынын жыты, назик билеги мени арбап баратты. Бирок анын даамын татууга такыр ынгайлуу учур таппай койдум.
Зарина улам мени бекем колтуктап, жабышкансыйт. Паркта киши көп болгону үчүн анын мамагын кармап, алкымынан жыттай албадым. Үйгө жөнөдүк. Ал мени коё берген жок, барган сайын бекемирээк жабышып жаткандай сезилди. Эмчеги билегиме тийип, делебемди козгоп салды.
Пушкин көчөсү менен баратканда жол четинде төрт кабаттуу үйлөр бар. Тротуардын четиндеги дарактар менен үйлөрдүн ортосуна кыз алып кирсең болчудай. Караңгыда жолдон өтүп бараткандар дарактын артында ким эмне кылып жатканын байкабайт деле.
Эмне болсо ошол деп, Заринага “Тигил караңгы жака өтүп келбейлиби?” – десем, чоочубай эле “Адамдар көрүп калбайбы?” – деп кайра өзүмө суроо узатты. Анын бул суроосу макулдук бергенинин белгиси экенин түшүндүм, колунан жетелеп караңгыга тарттым.
Тигил төрт кабаттуу үйлөрдүн чоң балкондору дубалдан сыртка чыгып турат. Эски үйлөр болгондуктан, фундаменти эчак чөгүп, жерден эле дубал башталган. Эки балкондун ортосуна кирип эле Заринага жармаштым. Алкымынан өөп, жыттап, мамагын кармап, жамбашын сылап жаттым. Байкасам, Зарина ээрип агып кетейин дейт. Көзүн жумуп, ыңкылдап, мени кучактап, мойнун асманга көтөрүп алган. Эки балкондун ортосунда болорубузча болдук. Анын сумкасы, менин дептерлерим жерде жайнап жатат. Бизди бирөө-жарым көрүп калса кантебиз деген ой деле жок.
Заринанын кылык-жоругунан анын кыз эместигин билдим. Беймарал ишке киришип, турсийин шыпырдым. Жан жери суулашып, турсийи эчак ным болуп калыптыр. Биздин чырмашуу кульминацион чекитке жеткенде Зарина мага “шашпа” дегенсип, жерде жаткан сумкасын аңтарып презерватив алып чыкты. “Шүмшүк кыз, тажрыйбаң кыйла ташты жаратго”,- деп аны жыныс мүчөмө кийдим-да, Заринын артына өттүм. Ал кылмышка шектелип кармалган кишидей дубалга эки колун коюп, мага тоңкойду.
Ой бир иштедим ай. Айланага улам караңгы кирип жатканы менен көзүм жарыкташып, кыздын жамбашы жанып турган эки чырактай эле көрүнүп турат.
Ошентип, кыйла жыргадык. Ал деле кумарга батты, мен деле ырахаттандым. Бүткөнүбүздөн кийин Зарина шашып кийинип, тротуарга чыгып, басып кетти. Мен деле бетарчым менен тияк-биягымды тазалап, дептерлеримди жыйнадым. Карасам, биз иш кылган жердин жанындагы балкондун айнегинде бирөөнүн сөлөкөтү турат. Жакын барсам, аял киши экен. Келинби же кызбы биле албадым. “Кечиресиз”,- дедим кууланып. Ал болсо “Уятыңар жок экен”,- деди. Эмне дешимди билбей, “эртең кечинде ушул жерге чыгыңыз, уятымды көрсөтөм”,- десем, каткырып күлүп койду. Мен ага бетарчымды көрсөтүп, “Эстеликке берейинби?”,- десем, “барчы нары” деп жинденгендей болду. Мен күлүп коюп, тротуарга чыгып, таштанды кутуга бетарчыны ыргытып, жолумду улап кете бердим. Жүз метрдей нарыда мени Зарина күтүп туруптур. Колтукташкан бойдон, үйлөрүбүзгө жөнөдүк.
Андан кийин Зарина менен кыйла жолу “тебиштик”. Отуруштарда, парктарда, жол четинде, тоо жакта… Ышыгылса, экөөбүз көп жыргалга баттык. Кийинки жылы ал окууга келбеди. Сураштырсам, университеттен айдалган экен.
Жакында Жалал-Абадка бардым. Пушкин көчөсүндөгү ошол төрт кабаттуу үйлөр дагы эле турат. Бирок тротуар менен үйлөрдун ортосундагы дарактар жок, кыйып салышыптыр…
