Салам, бул сайттын тургундары:). Биринчи жолу жазышым. Өзүм Москвада жашайм. Күйөөм, бир балам бар. Ушул жылы эс алганы Кыргызстанга барып калдым. Күйөөмдөн мурун да, кийин да башка менен жатпагам. Бирок эрге тийгичекти бир жигитим бар эле, бою 1.80 жакшынакай болгон келишимдүү. Аны да туугандарыбыз таап берип экөөбүздү үйлөнтөбүз деп аракет кылышып, бирок оюбуз туура келбей мен баш тарткам. Жатпасам да өбүшүп турчубуз. Ортодон он жыл өтүп быйыл барып ошол жигитимди жолуктуруп калдым. Тамашакөй тууганыбыз менин келгенимди ага айтып чакырып коюптур. Босогону аттап киргенде эле мен башкача болдум. Сагынышып калсак керек, анын да көздөрү жайнай түштү. Акыры телефондорубузду жазып алдык. Кечинде чалып жолугалы деди эле, мен макул болбой койдум. Эл эмне дейт, ала жипти аттаган болмок беле деп өзүмдү-өзүм тизгиндеп отуруп калдым. Ошол түнү Москвадагы подружкам чалып калды. Күйөөмдү көрүптүр бир шуркуя менен. Мен шок болдум. Сүйөм-күйөм деп узаткан күйөөмө аябай ачуум келди да эски жигитиме смс жаздым жолуксак жолугалы деп. Кашайып анын настроениеси түшсө керек телефонун өчүрүп коюптур. Ызага буулугуп жатып алгам. Эртен мн эрте телефон келди. «Эми окудум, азыр десең азыр жолугам» — деп:). Бети башымды жуугуча машинасы мн зуулдап келип калыптыр. Эжемдин үйүндө элем, эшиктен завтрак кылып алам деп чыга бердим. Машинага түшөөрү менен өбүшүп учурашкычакты ал мени оозуман өөп өттү. Жүрөк дүкүлдөп ээрий түштүм . Ар кайсыны сүйлөшүп шаар аралай жүрүп кеттик. Жолдо бир ашканага кирип завтрак кылдык. Сүйлөшүү ортосунда, «мени эмнеге таштап кеттиң эле, жакшына жашап жүрмөк элек да» — деп калды. «Сөссүз үйлөнүш шарт беле» — деп намёк ыргытып койдум. Түшүнүктүү болду окшойт. Машинаны ээн жерге алып барып аркага өтүп жаныма отуруп чачымды сылай баштады эле бир заматта соруша кеттик. Анын колу түз эле амга чабуул жасады. Эриң деле кармалайт, жалап берет, бирок, ушунча жагымдуу болгонун унутуп койсом керек. Кыңшылап эле астында калдым. Ал мени көргөнүнө өтө толкунданып кеттиби, иши кылып котогун салаары менен түшүп калды:). Котогу охх чоң экен. Өбүшүп кайра эле тургузуп алдым. Бул жолкусун кийимди сыйрып салып эмчектеримди эзгилеп соруп ээритип салды . Мен болбой калдым сууланышып чыдабай. Салчы жаным дедим эле, шак эле тыгып ийди, охх кайф, катуу-катуу сигип атат, «жалабым, алтыным, канчыгым, көтүңдү айрыйынбы?» — деп сүйлөгөн сайын лаззатка батам. Уялбай эле каңшылай баштадым. Раком тургузуп көтүмдү жулуп алчулай өпкүлөп, чоң көтүмө улам чапкылап, аңкыштатып 10 мүнөтчө сикти эле көз чакчайды. Ахх мынча сонун го эрими да шуркуясын да унуттум. Өлүп ям кетсин деп ошентип эримен кийин бетимди ачтым. Сындасаңар сындагыла, ачууга да алдырдым, бирок жыргап алдым. Эки сиккенде эле амым ачышып болбой калдым. «Амыңдан сенин, тар кутучам» — деп өпкүлөп атып араң айрылдык. Ойнош деген ушундай ыссык жан болот экен . Москвага кайтып келип күйөөмдү күнөөлөбөдүм, билмексен болуп сайышып, жакшына эле жашап жүрөбүз. Урушканда эмне мен деле башка менен сигиштим да…
