Ээн талаа, жел согуп турат. Жаздын ортосу болуп калгандыктан, чөп чыгып, айлана жап-жашыл.
Зулфия көпкө күттүргөн жок. Ал короодон чыгып келатканда өзүмчө бир күдүңдөп сүйүнүп алдым. Жаныма келери менен үн-сөз жок эле кучактап, өпкүлөдүм. Ал деле кучактады, өбүшө баштады. Баары ушунчалык тез башталып кетти. Футболкамды чечип ыргыттым. Зулфиянын үстүндөгү кофтаны да чечип салдым. Ах, анын денесинин жумшактыгы ай. Аппак, мамактары диңкийип турат. Акырын эмчегинин учунан соруп, тилимди сойлотуп жибердим эле “ммм” деп менин атымды айтып, башымды бекем кучактап алды.
Чыдамым кетип баратты. Анын шымын чечип ыргыттым. Бир эле турсийчен калды. Ичкийими кара беле же көкпү, караңгыда жакшы байкай албадым. Акырын колумду аласына салсам, турсийи эбак суу болуп калыптыр. Аябай дүүлүккөн экен. Ал деле менин мойнумду жыттап, төшүмдү сылап, өөп жатты.
-Кызмын, этиятта,- деди күтүүсүздөн.
-Кыздыгыңды берчи мага, – дедим жалынган үн менен.
-Жок, болбойт,- деди.
Чын айтсам, Зулфия менден мурда деле көптү көргөнү билинип турат. Кыйла тажрыйбалуу. “Кыздыгын эчак эле алдырса керек”- деп ойлодум.
-Чатыма эле салчы, бутумду алмаштырып берем- деди…
Экөөбүз кучакташкан бойдон жашыл майсаңга жаттык. Алгач өзүмдүн ич кийимимди, анан аныкын чечтим. Тигил жагында да бир түкү жок, аппак… Өзү айткандай бутун алмаштырып жатып берди. Ал учурду сүрөттөп айтып бере албасам керек. Келбети келишкен кыз бутун алмаштырып, колдорун башынын астына салып, энеден туума жылаңач абалда жатат. Бөдөнө тумшук мамагы, капкара чачы анын сулуулугуна ого бетер көрк берип турат. Алкымынан жыттап, өөп акырын үстүнө чыктым.
Чатына тигинимди саларым менен Зулфиядан аябай ырахаттанган үн чыкты. Мен улам дүүлугүп, “иштей баштадым”. Бирөө угуп калбасын деп Зулфия оозун жумуп алып, ыңкылдайт. Ара-чолодо “сайып жибербе” — деп жалбарат. Мен болсо утуру-утуру анын эмчегинен сором.
Эми гана 17ге кадам шилтеген жигиттин талаа койнунда, жашыл чөптүн үстүндө кыз менен кумарга батышы – бул керемет. Ошол учурда мен бардык нерсени унуттум. Оюмдун баары астымда туйлап, мени жыттап, жалынып жаткан Зулфияда…
Канча убакыт өттү билбейм, дене-боюм калтырап “ишимди бүтүрдүм”. Ишенесизби, бул укмуш болду. Бошонуунун мынчалык ырахат тартуулашын ошондо алгач ирет билдим. Кумардын туу чокусуна жеткендей болдум. Шуулдап бел кубатым атып чыккандагы жыргалдан кийин шалбырап жатып калдым…
Айтпадымбы, Зулфия бир топ тажрыйбалуу деп. Алдын ала даярдап чыккан чүпүрөк менен өзүнүн аласын, денесин аарчып, анан менин тиягымды да тазалады. “Бирөөгө айтсаң, өлөсүн!” – деп үйүнө кирип кетти.
Түн бир оокумда үйгө келип, бөлмөгө кирип күзгүгө карадым. Чоң ишти кыйратып келгенсип, өзүмө өзүм жылмайдым. Карасам, агыш шымым жашыл майсаңга шыбалып, ала-була болуп калыптыр. Аны дароо сууга чылап, уктаганы жаттым. Ошол түнү уйку да аябай таттуу болду.
Бул окуядан кийин да бир канча жолу Зулфиянын чатынын даамын таттым.
Мектепти аяктап, ал шаарга – ата-энесиникине кетти. Мен да окууга тапшырып, Жалал-Абадда университетте билим ала баштадым.
Андан бери Зулфияны такыр көрбөдүм. Арадан он беш жылдай убакыт өткөндө айылга барсам, ал деле келген экен. Көчөдө кокустан кезигип калдык. Сүйлөштүк. Төрт балалуу болуптур. Дагы эле жаштык кездеги сынын жогото элек. Мурдагыдай жылмайып турат. Көзүндөгү куулук да ошол бойдон.
Экөөбүз жолдо жарым сааттай божураштык. Бири бирибизге балдарыбыздын ийгилигин айтып бердик. Башка эле нерселерди сүйлөшкөнүбүз менен, оюмда ошол талаа, ошол көк чөптөр, ошол түндөгү окуя, кумар жазган учурубуз чарк уруп турду. Зулфия деле эстеди болушу керек…
