Салам, жалпыга. Бүгүн, Назигим мн болгон акыркы жолугушуубуз тууралуу жазып калтырам…
*****
Кафеден кийинки бурная ночь абдан жагымдуу сезимдерди калтырыптыр. Назигим мн тез-тез байланышкым келип, негедир узак убакытка душевно сүйлөшкүм келип күн өткөрдүм, эртеси. Үйүңө жеттиңби деп чалганымда, эрте мн, метродон чыгып баратканын айткан. Күнү кечке өзүмүн сезимдериме чулганып, Назигим мен үчүн дагы назик, үлбүрөк сезилип, кучагыма бөлөп, мурдунан тиштеп жинине тие берчүмүн, ошол нерсени самап, эс мас болуп кеч кирди. Ватсаптан жазсам, бир эле птичка чыгып туруп калды. Демек, бурная ночтон кийин эс алып жатса кк деп, чалбадым.
Эртеси, жаңы объект алган болчумун, балдарды ошол жакка алпарып, керектүү нерселерди алганы Леруада жүрүп кеч кирип кетиптир. Кечки саат 8дерде ватсапты карасам, дагы деле бир эле птичка турат! Тынччылык эле бекен, деп кыжаалат боло түштүм. Кеңири болуп колум бошоп калганда чалам деп атып, түнкү 11 болуп кетти. Чалсам өчүк!… Ладно, телефону бузулгандыр. Мүмкүн сууга түшүрүп алгандыр деп, жакшылыкка жоруп коюп, уктап калдым.
Болду, ошол боюнча 5 күн өтүп кетти, тымтырс. Ватсап, связь номерлери эч эле иштебеди. Менеджери Оляга чалдым, чыдабай.
– Знаешь, она безвести пропала. Вот уже 5-й день. Мы уже другую девушку нашли на её месте, — десе болобу!
– Ладно, я сам поищу и дам знать, — дегенге араң жарап телефонду өчүрдүм. Дүйнөм дүрбөлөң эле болуп жатып калды. Өзүмү коёорго жер таппай баштадым. Жашаган адресине жөнөдүм. Подъездинин алдына жетип барып туруп калдым. Квартирасын билбейм. Скамейкада отурдум, кыргыздардан бирөө жарым кирип-чыгып калса сурайм деп. Отурганыма бир сааттан өтүп калганда жашыраак кыргыз бала чыгып калды.
– Ассалом алейкум. Кадича (жеңесинин аты) эжелер мн жашабайсыңбы?
– Жок, аке, андайды тааныбайм.
– Анда квартира снимать эткен адамдын номерин берчи.
– Макул, — деп, бир баланын номерин берди. 2-3 жолу чалдым, алган жок. Айлам кетти. Назигим мен билгенден соцтармактардан бирин да колдонбойт болчу. Аалам ушунча кең жана ушунчалык көп адамдар өтүп жатышат айланамдан, бирок ошончо адамдын арасынан Назигимди жоготуп койгонума эч эч ишенбей турдум. Метронун алдында отурам, как-будто айланамдагылардын арасынан таап ала тургандай, издеп жатам, элдин баарын кыдырата карап. Квартира снимать эткен баланын ватсабына, Кадича деген эже мн анын кайнсиңдисин издеп жатканымды айтып голос жөнөтүп койдум да, артка тарттым, айлам жок.
Кечки 8ден кийин жанагы бала: “Алардын башка жакка көчүп кеткенине 1 айдан өтүп калды”, деп жазып жибериптир. Кайда кеткенин, естественно билбейт. Кыскасы, Назигим чаламандын чак түшүндө жоголду, калды. Кыргызстандагы адресин да билбейм. Болгону, Ташкөмүрдөн экенин билем, и все…
Аман болсок көрүшүп калаарбыз, болбосо жок да, деп жалгыздык жашоому уланттым, черно-белый. Кеч күз болчу, жоготкон убак.
Ошентип, кайра жайга айланып Ошко келдим.
Стройка баштап, ошо мн алек болуп жүрсөм, бир күнү ватсапка бейтааныш кыргыз номерден звонок келип калды. Алсам, сүйлөбөйт.
– Алло, угулуп атабы? Алло, алло! Сүйлөбөйсүңөрбү?! — деп кыйкыра берипмин. Бир кезде ары жактан:
– Успокойся, брат. Бул мен, — деген Назигимин баягы токтоо үнү го! Басып бараткан жеримден тык токтоп калдым.
– Барсыңбы?
– Ооба, бармын. Кандайсыз? Жүрөсүзбү?
– Жүрөм, акырын.
– Каяктасыз?
– Ошто. Келгениме 1 айдай болуп калды. Өзүң каякта?
– Жалалабадда…, — бир аз тымтырс боло түштүк.
– Үйлөнүп албадыңызбы? — үнү өзгөрүлө сурады. Аны билем, ыйы буулугуп тамагына тыгылып калганда ушинтип калчу.
– Жок, пока. Таштап кетишкенден кийин, кыздан жолум болбоду, — жылмайып, ийинимди куушуруп койдум.
– Ха, неужели? — деп жакшына сүйлөп калды. Бирок, негедир салкын тондо сүйлөшүп жатканы байкалып турду.
– Өзүң?….
Жооп күтүп кыйла туруп калдым.
– Турмушка чыккамын,… — өксүп ыйлап жатканын жашыра албады. Көпкө үн-сөз жок тура бердик. Бышактап ыйлаган гана үнү угулуп жатты. Менин да кан-сөөлүм тартылып, тамагыма буулукканым тыгылып, көзүмө жашым тегеренип, башымды кашып асманга тигиле бердим. Назигимди эч кимге ыраа көрбөйт болчумун. Жоготоордон алдын план кылып жүрдүм эле, бир күнү кинодогудай кылып, тизелеп колун сурайм. Бул жакка алып келип, чоң той кылып, жар кылып алам деп… Бүттү! Баары бүттү…. Ошко келгенимде, Ташкөмүргө барып сураштырып табам деп жүргөм… Бар үмүтүм бир заматта күлгө айланды. Колунан эң жакшы көргөн оюнчугун жулдурган баладай бүк түшүп отуруп калдым.
Менин темпераментиме тең келген башка кыз жолуктураарыма көзүм жетчү эмес. Эми андай такыр таппайм…
Телефонду өчүрүп салды, башка сөз сүйлөшө албадык. Отурган жеримде катып калыпмын. Ватсапка билдирүү келгенде, өзүмө келдим.
Ачсам, “Келе аласызбы?” — деп жазыптыр. Эмне деп жооп жазаарымды билбей туруп калдым.
“Мүмкүн, жолукпай калганыбыз жакшыдыр?” — деп жаздым, дымагым өчүп. Көпкө жооп келбеди.
“Жаным, сизди ушшшунчалык көргүм келип атат. Сизди ойлоп жүрүп, нес болуп калгам. Көрбөсөм өлүп калчудай болуп турам. Бир гана жолу жолугалычы, сураныч, акыркы жолу. Анан экөөбүз тең эки жолго түшөбүз, тагдырга моюн сунуп. Жок дегенде карааныңызды бир көрүп алайынчы”. Окуган көздөрүмө ишене албай турдум. Назигим мен деп мынчалык мөгдөп калганын элестетип, каңырыгым түтөп кетти.
“Макул. Бүгүнбү?”
“Өзүм жазам”
“Хорошо”
Арадан 3 күн өткөндө, жазды. Күн кечтеп калганда, “Бүгүн түнкү саат 12ден кийин” — деп Жалалабаддагы адресин жазып коюптур. Жалалабадда милицияда иштеген досума чалып, адрести тактап алдым да, учуп жөнөдүм. Кечки 9да Жалалабадга жеттим. Эч келбегем бул жакка. Жазылган адрес боюнча барсам, эскирээк салынган үй экен. Центрден эч канча алыс эмес жерде. Дарбазасы кызыл, пескоблок уруп забор кылып койгон. Назигим ушу короодо кыйноодо эле жүргөндөй сезим болду. Машинени акырын айдап өтө бердим. Кичинекей эшиги бир аз ачылып турат. Назигим көрүнө калчудай таза шыкааладым, жок. Көчө толо жаш балдар ызылдап ойноп жүрүшөт. Кайсыл жерде күтөөрүмдү божомолдоп койдум да, центрге жөнөдүм, досума чалып. Аны мн жолукпаганыма да 5-6 жылдай болуп калган.
Досума жолугуп, чайлашып, сүйлөшүп, сырдашып отурганча, саат 12ден өтүп кетиптир. Назигим ватсапка “?” деп жөнөтүп койду. 15 минутта бараарымды жазып, досум мн коштоштум да, учтум. Жанагы жерге келдим да, жазып койдум. “Азыр чыгам” деп жооп келди.
Майда калтырак басып, күтүп жаттым. Жанагы дарбазадан караан көрүнө бергенде, аварийный сигналды бир басып өчүрдүм. Шыпылдап келип, арткы орундукка отураары мн айдап жөнөдүм. Билбейм, кайда айдап баратканымды, как будто бирөө кубалап келаткандай бараттым. Үн-сөз жок.
Көп теректер эгилген ээн жерге келип, акырын бир четке токтодум. Арткы орундукка келип отурдум. Назигим мени кучактап алып тымтырс гана бүлкүлдөп ыйлап баштады. Желкесинен кучактап, чачынан сылап тек гана отурдум, эрдимди тиштеп. Басылып калганда, салондун жарыгын жандырдым да, эки бетинен кармап өзүмө караттым. Сулуулугу ошол эле боюнча, көздөрү муңайым тартып калыптыр.
– Сага дайым айтчы элем го, сен көп ыйлаба, а то, мына жылдызы жанган сулуу көздөр жоголот. Ал көздөр сага аманат, деп.
Артыла кучактап алып дагы өксүп ыйлай баштады. Сүйлөсөм эле дагы ыйлаарына көзүм жетти. Унчукпадым. Кыйла ыйлады. Үндөбөдүм. Эмне дей алам?
– Кечирип коюң, жаным. Ушинтип эле өксүп ыйлаганды адат кылып алдым, — деди ыйдан каргылданган үнү мн.
– Ничего, — деп бешенесинен өөп койдум.
– Ай, мына футболкаңызды дагы деле кийип жүрөсүзбү? — үстүмдөгү футболканы чоюп калды.
– Ооба. Бул — экөөбүздүн биринчи жолугушуубуздан эстелик. Ушуну көрсөм, сенин биринчи “фонтаның” эске келет. Жыттап-жыттап кийип алам.
– Жинди, — колу мн акырын чекеге түрттү.
– Оорубай элесиңби? Ден соолугуң жакшыбы?
– Баары жакшы.
Биринчи жолуккандагыдай, колдорубуз салаалашып калыптыр. Назигимин жытын, назик денесин сагынып калган экем. Ичимден кадыресе толкунданып жаттым.
– Баягыда, сиздин жаныңыздан кетип үйгө барсам, атам отуруптур! Көргөн көзүмө ишене албадым. Кирээрим мн: — Кызым кандайсың? Каякта жүрөсүң? Бөтөн эл, бөтөн жерде мына кийимде жүрөсүң, сен соо эмессиң! — деп урушуп баштады. Атам мени көп катуу урушчу эмес. — Бери келчи, — деп чакыра берди. Жакын барсам.
— Ичип-чычып, өз билгениңди кылып, үйгө келбей, сен эмнеге айланып кеткенсиң, а?!- деп, болушунча айкырды. Акырын жеңеми карасам, “ушуну көрмөк элең” дегендей мени карап туруптур. Түшүндүм баарын. Атам телефонумду алып жерге чаап салды да, — Чогулт буюмдарынды, — деп буюрду. Атам урушканда бир да сөз кайтармай жок. Унчукпастан жыйынып баштадым. Ошол эле күнү кеч машина мн бул жакка алып баса берди. Көрсө, жеңекебайым баарын былгытыптыр. Даже атама Москвага билет алып коюптур.
Ошентип, бул жакка келээрим мн, менден 11 жаш улуу, апамын алыс туугандарына болуп коюшту. 1 айдан кийин алып кетишти. Азыр ал, контракт мн дайым барып жүргөн фирмасы мн Владивостокто. Жанагы үй кайынежемин үйү. Оорукчан. Экөөбуз эле турабыз. Ошону карап ушул жердемин. Өзүбүздүн үй Майлысууда… — терең дем алып отуруп калды.
– Күйөөң жакшы эле адамбы?
Ийинин куушуруп койду.
– Эч эле жүрөгүмдү ача албайтам. Үйгө келип атабы, кетип атабы ишим да жок. Кайнсиңдимин айтышы боюнча, наркоман болуп, дарыланып айыгыптыр. Ошонусун уккандан кийин коркуу мн эле жашап атам. Орус мүнөз, сүйлөсөң жооп берет, болбосо кечке болсо кечке бир ооз ачпайт. Кээде эле, унчукпай кечке жатып алат. Башында бир чоң маселе бардай күмөн калтырат. Бирок, мага эч катуу сүйлөбөйт. Ар нерсени өз орду мн кылат. Хозяйственный. Үйдө эч эле жаны тынбайт. Кытырап жүргөнү жүргөн. Унчукпай кирип отуруп калганда эле түшүнөм, курсагы ачыптыр деп. Даже, мага чай коюп бер деп да айтпайт. Думкада эле жүрө берет.
– Төшөк маселесинде кандай?
– Ишенесизби? Мына жашап жатканыбызга жарым жылдай болуп калды, 3-4 эле жолу болду. Аны да эки жолу өзүм жабышып атып. Ал жагы да жакшы турбайт, катуу болуп. Бир да жолу оргазмга жетпедим. Акыры, душка кирип алып өзүмдү өзүм ыйкагылап бир аз канааттанчу болдум. Элестетиң, Россияга кетип атканда да жабышсам, анан деп коюп кетип калды.
Терең улутунуп отуруп калды. Жүрөктөрүбүздүн соккону гана угулуп турду. Акырын, өзүмө тарттым да, сорушуп баштадык. Биринчи жолуккандагыдай соруштук, чиркин. Секинден чечиндире баштадым. Котогума колун салып кармалап, андан бетер көшүлүп ээрип сорушуп жатты. Кайбарымды чыгарып берсем, ичтеримен өпкүлөп келип, оозуна терең матырып туруп калды да, кайра чыгарып:
– Сиздики совсем башка дүйнө… — деп алып кайра кайра терең матырып соруп жатты. Кыңшылап жатты, тилин котогумун айланасына соймоңдотуп, онтолоп жатты, Назигим. Аккан шилекейи тукумдарыман ылдый куюлуп, асты жагым сууланышып кетти. Ушуну билип, ыргытып салам деп эскирээк төшөнчү сала келген болчумун. Эч шашпадык. Моокуму канганча сорду. Ал убакта мен да аны чечиндирип койгон болчумун. Москвада мага жаккан ич кийимдерин кийип чыгыптыр. Алдыңкы отургучтарды ары жылдырып коюп, Назигимин эч жерин калтырбай өпкүлөп, тиштегилеп жаттым.
– Тыгынчы, жаным, тыгынчы, — деп жалбарып жатты. А мен, эч шашпадым. Кыңшылап, кынкыстап эс-мас болуп туйлап жатты. Бул сулуу денени эми кайра көрбөйм эми деп, тиштегилеп, мыжыгылап, киндик айланасын өпкүлөп, Назигимдин жытына мен эс-мас…
Көмкөрөсүнөн бурала берди да, көтүн бир аз көтөрүп:
– Котогуңузду салың эми. Болбой калдым, — деп туруп берди. Жанагыыы ичке карандаш трусасын бир жак жамбашына жылдырып салдым да, сууланышып, былчылдап калган амына, акырын котоктун салдым. Ысык, тар, баягыдай эле. Дагы терендетип сала баштадым.
– Охххх ииийй, мынча чоноюп кеткен. Секинираак, — деп, колу мн ичимен түртүп алды. Эч шашпадым. Акырындан көшүлүп, алдындагы төшөктү мыжыга кармап, акыштап баштады. Каалашынча айкырып кыйкырып алсын, эч тоскоол болбодум. Москвада, акырын деп тыйып турчумун, соседдерден уялып. Жамбашын мыжыга кармап алып, чап чап деген үн чыгара сиге бердим. Оргазмга жетип кетти белем, өксүп өксүп акыштап, титиреп кетти. Амы менин котогуму кысып-коё берип, абдан жагымдуу болуп жатты. Токтотподум. Тереееең-терең матырып, бир калыпта сиге бердим. Ана! Мен күткөн нерсе! Сквирт аттырды го, чиркин. Титиреп, калтырап, туйлап жатып калды, алдымда. Дагы сурап коёт:
– Машинеңизди булгабадыкпы? — деп.
– Сен сигилишиңди бил, ал жагы менин маселем, — деп, отургучтун үстүнө артты каратып тизелеттим да, өзүм тыгылып-кысылып арт жагына өтүп, жондорунан өпкүлөп, котокту акырын матырдым. Чачын колума ороп кармап алып, көтүнө чаап чаап сиге баштадым. Ар какканым сайын, көтүн мага такап, рахат алып жатты.
– Аа, шлюха, байкеңдин бадириңин сагынып калган экенсиң да, а! Мен сага, ме сага! — кага бердим, сиге бердим.
– Оа, жаным, өтө зар болдум. Түштөрүмө да кирип жатты, — деп аңкыштап, кыңшылай берди.
Алдыга ынтыла берди да, дагы аттырып салды, жанагысын. Шолоктоп ыйлаганга өттү.
– Жаным, токтотпоңчу, сигиңчи! Меники айрылып кетсин, бирок токтотпой сигиңчи, — жалбарып, ыйлап жатты.
Чалкасынан жаткызып туруп, эки бутун эки жакка кердим да, ичке белин сыга кармап, котокту матырдым. Арык чырай Назигим кукла сыяктуу эле менин зордук зомбулугума эч нерсе дебестен, кайра ошону көксөп, ошондон жыргап, чачтары жайылып, ырахаттан шолоктоп ыйлап жатты. А мен, ичке белинен мыжыгып көтөрүп алып, котогума такап кага бердим. Чап-чап-чап-чап! Бир кезде, буттары титиреп-калтырап, ынтыгып шалкыйып жатып калса! Ага да карабадым, анткени мен да жетейин деп калган болчум. Кагыып кагып, адатымча, терең матырып туруп аттырып жибердим. Дагы ынтыккандай болуп титиреп жатып калды.
Жаштуу көздөрү жарым ачык. Таза аба киргизмекке, баш жагындагы машиненин эшигин ачып салдым. Кыймылы жок, суналып эле жатты. Мен бут жагында, суу болгон төшөнчүгө отуруп калдым, зиркилдеп турган аспабымды тазалап.
– Суу бериңчи, — оозу батташып, араң сурады.
Пиво салып алган элем, бирөөсүн ачып кармата бердим. Гылтылдата жутту да, кекирип, анан өзүнө келди.
– Жаным, эсим ооп кайра өзүмө келгендей болдум, — деп көкүрөгүмө башын коюп, жатып калды.
– Азыр жакшы элесинби?
Жөн гана башын ийкегилеп койду. Узун, кара чачтарын кулагына илип, өөп-жыттап, сыга кучактап алдым. Ичимден, өзүмө-өзүм сөз бердим: “Ушул акыркысы!”.
Аарчынып, тазаланып, төшөнчүнү ыргытып, муздак пиводон бирден аңтарып отуруп калдык.
– Курсагың ачпадыбы?
Башын чайкап койду.
Зээним кейип турду. Назигим ушундай жашоого туш болот деп, үч уктасам түшүмө кирбейт болчу. Назигиме үйлөнөөрүмдү план кылганымды айтпадым. Ансыз деле:
– Москвада нике кыйдырып койгонубузда, турмушка чыгып алгам деп, атама так секирип көнбөйт болчумун, — деп эчкирип-эчкирип ыйлап алды.
– Ансыз деле ошентип айтып, мага чалганыңда, жетип барат болчумун.
– Биринчиден, антип жалган айта албайм. Экинчиден, атам телефонумду чаап салганда, оюма эч нерсе келбей, коркконумдан эмне коюп, эмне кылганымды да билбейм.
Менеджер Оля, акыркы айынын айлыгын мага чалып:
– Если, я дам тебе зарплату твоей сестренки на последний месяц. Сможешь передать? — деп сураган.
– Если найду, то отдам, — десем.
– Она такая хорошая была, поэтому я честно поступаю. И, к тому же, твоя сестра. Другая была бы, — деп, 29 миң которгон. Анын үстүнө кошуп, 40 миң кылгам жана досумун үйүнөн чыкканда. Кошелектон алып, колуна карматтым.
– Откуда?
– За услугу, — деп күлсөм,
– Барыңчы нары, — деп, түртүп салды. Каяктан экенин түшүндүрдүм. Бирок, кошконумду айтпадым.
– Аа, — деп алып калды.
– Менимче, башка жолуга албайбыз. Унутушалы, кандай дейсиң? Канткен күндө да, бир үйдүн ак никелүү келинисиң. Азыркы кылган иштерибиз да, өмүр бою көкүрөгүбүздү тырмап өтөт. Кудайым өзү кечирсин!
– Макул. Турмуш ушшшунчалык эле болбой кетип атса, акыркы вариантым өзүңүзсүз, — дагы ыйлап жатты.
– Хорошо. Бирок, сага ишенем, любой нерсени эптеп кетесин.
Божурашып отуруп, тунку 3 болду. Үйү жагына алып келип, абдан ысык коштоштук да, Ошко карай жол тарттым. Номерлерин бүт өчүрүп салдым. Башка байланышпадык….
Бир аз узун жана супсагыраак болуп калды окшойт. Бирок, башында аткандай эле, Назигиме болгон бүт сезимдеримди баяндадым, тек ган. Жашоомдо андай кыз кезиктирбедим, башка. Только ошону гана издей берем, башкалардан да….
Окуя жазуу бөлүмү. ❤️Ушул кнопканы бас !
