Саламатсыңарбы, окурмандар. Бул сайтка кирип окуп калганыма бир жылдан өтүп калды. Мен да башыман өткөн окуяны жазгым келди.
2006-жылы кеч күз, кыш айларында башталган окуя, негизи.
Элдин алды Россияга барып, жашоо турмуштары бир аз оңолуп, арты өп-чап жашоодо жашап жаткан учур. Коңшу айылда, мурун милицияда иштеп пенсияга чыккан аке бар, ошо:
– Жылкыларымы караганча, баламын атын улакка чаап, карап бер. Балам Россияга кетип калды, кой десем болбой, — деп калды. – Айлык төлөп берет балам. Менин жашым өтүп калды — деп.
Макул болдум. Кыш чыкканча карап берейин, деп.
Кылган ишим, 2-3 күндө жылкыларды талаада жүргөн жеринен карап коём. Башка жакка кетсе, өз жайытына кайрып келем. Улакка чапчу аты бар, ошонун жем чөбүн салып карамай, улак болуп калса, чаап коймой. Бир сөз мн айтканда, жылкычымын.
Россияга кеткен баласынын аялы кичинекей чүрпөсү мн кайнаталары мн чогуу. 20-21 жаштагы, арык чырай, башынан ак жоолугун түшүрбөгөн ажарлуу эме. Атын Назира деп коёюн. Башында келгенде, жаш келин деп, көңүл деле бурбай жүргөм. Ал өзүнүн келиндик кызматы мн, мен өзүмүн кызматым мн дегендей. Милиция акем, кантсе да органда иштеп көнүп калган да, адамды теңсинбеген мүнөзү бар. Бир күнү, өзүбүздүн айылда улак болуп, кечке ошо жакта жүрүп, күн батканда келдим. Суук. Атты жайлаштырып, үйгө кирсем, милицияда кийип жүргөн формасын желбегей жамынып, мени тосуп чыгып калды. Бир аз градусу бар.
– Ийи, Алиш, улак кандай болду? — деп сурап калды.
– Жакшы эле.
– Чабдар (мен караган ат) кандай? — деп, аттын, улактын аркы-беркисин сүйлөшүп, үйүнө кирип отуруп калдык. Холодильниктен бир бөтөлкө арак алып чыкты. Аны ичкенче, көпкө сүйлөшүп отуруп калдык. Түн жарымы болуп калганда, жатмакка даярданып, туалетке кирип барсам, келини бар экен, “ай” деп атып чыгып калды. Шап колдон кармап, караңгы туалеттин ичине камап алдым. Бир колум мн башын кучактап, оозун бекем жаптым да, бир колуму арт жагынан чаткаягына чуркаттым. Бечара тыбырчылап, жан аракети мн жулкунду, бирок менин улак тартып көнгөн күчтүү колдорума эч эле алы жетпейт болчу. Ысык таптуу жан жерин колум мн укалап жибердим. Жоошуй, бошошо түштү. Менин кайбарым туруп таштай болуп калды заматта. Оозун коё бербестен, кулагына шыбырадым:
– Чүшшш, өзүңдү бас! Эч ким билбейт. Үн чыгарчу болсоң, муунтуп салам, — дей салдым да, ыштанын шыпыра салдым. Өзүмүн шымымды түшүрдүм да, шилемейлеп туруп, акырын учун тыктым. Ал жагы өтө эле тар экен, байкушумун.
– Акырыныңызчы…, — деп дубалды кучактап туруп калды. Тар болгон үчүн, киргизе албай жүдөп жаттым. Аныкы сууланышып, болбой калды. Халатынын этегин өйдө көтөрдү да, дубалга сүйөнүп, арт жагын мага тасырайта тосо берди. Кайбарымдын учун киргизип, чыгарып атып акырын тереңдете баштадым. Ушунчалык жагымдуу болуп жатты экөөбүзгө тең.
– Алиш аке, аябай чоң экен, акырын эметиңизчи, — деп наздуу үнү мн шыбырай жалбарды. Билем, негизи, меники табиятымдан чон жана узун. Суусу былчылдап калган амына, кайбарымды шашпастан узуун-узуун чыгарып, тереең-тереең матырып жаттым. Тарбайган алибеттүү колдорум, мамактарына да жетип жатты. Бирди эми төрөгөн ипичке бели, аппак жамбашы, сырттан түшкөн күңүрт жарыкка өтө сулуу болуп көрүнүп жатты.
Ар бир матырганым сайын наздуу кыңшылап жатты. Бир кезде, меники келип калды эле, чыгарып туруп, туалеттин тешигине аттырганга араң үлгүрдүм. Мен өзүмө келгенимче, Назира шып чыгып кетти. Аялым кетип калганына бир жарым жылдын жүзү болгон. Ошондон бери аял кишиге жакындай элек болчумун.
Эртеси таң эртелеп туруп, жылкыларга көз салган адам болуп чыгып кеттим. Түш ооп келсем, Эркин аке (милиция) кемпирин алып бир жакка кеткен экен. Атты жайлаштырып, үй жакка бастым. Назира баласынын кир-когун жууп сыртта экен. Акырын көз кырымды салсам, эч нерсе болбогондой жүрөт. Сыр бербей жакындай бердим.
– Алиш аке, столдун үстүндө тамак даяр. Отуруп жей бериңиз, — көзүмө тике кароодон тайсалдап, кир жаймакка туруп кетти. Унчукпастан өтүгүмдү чечип, үйгө кирип кеттим. Тамактанганча, терезеден келинге көз салып жаттым. Ажарлуулугун айт, тулку-бою да жарашыктуу, өзү да назик. Отуруп-турганда абайлап жатканы байкалып жатты. Менин кайбарым кыйласын кыйнаганын билем. Табият ошондой берип койсо, нетмекмин.
Арадан 4-5 күн өттү. Бир ооз да сүйлөшпөдүк, бетиме тик багып да карабады. Бир күнү атты таң ашыра асайын деп, түнкү саат 1ден өтүп калганда аткана жакта жүрсөм, Назира туалет жакка өтүп баратат. Аткананын тушунан өтүп баратып, калп эле тамагын кырымыш болуп койду. Жаман жанымда, белги берип атат го деп болжодум да, акырын үй тарапка көз жүгүрттүм. Баары эле тынчтай. Атты жайланыштырып бүткөнүмчө кайтпады. Демек, мени күтүп жатат. Аткананын светин өчүрүп, артынан бардым. Жакындап калганда, жөтөлүмүш эттим, жооп жок. Эшикти ачкан атсам, чыга калды. Дагы оозун бастым да, ичкери сүдүрөп кирип кеттим. Арт жагынан мойнуларынан өпкүлөп, мамактарынан кармалап жаттым, шаша-буша. Аңкыган жыпар жытын айт! Өткөнкүдөй каршылык болбоду.
Тескерисинче, ахылдап, кайбарымды шымымдын сыртынан мыжыгылап, көтүн мага ыктап кайф алып жатты. Демек, кайбарым көңүл кош калтырбаган. Өзүмө каратып бурдум да, оозунан соргулап баштадым. Кучагыма кирип кетти, арыкчырай эме да. Ал да жанталаша соргулашып атат. Жан жерине акырын колуму салдым, сууланышып калыптыр. Шымымды чечип, кайбарымды чыгардым. Мыжыгып, мыжыгып алды да, этегин көтөрүп, шымын тизесине түшүрүп, арт жагын тосо берди. Учун акырын салып баштаганымда:
– Алиш аке, акырын, э. Сиздики чоң экен, — деп шыбырап калды.
– Мхм…., – ыссык, тар амдын рахатына батып бараттым. Матырганым сайын, мурду менен кыңшылап жатты. Ушунчалык маашырлана сигип жаттым, чыгара салып көттөрүнөн өпкүлөп жибергенимди билбей калдым. Тизелерин бириктире калып:
А-ааай…., – деп титиреп-титиреп кетти. Андан бетер күүлөнө, узуун чыгарып киргизе баштадым. Кайбарым толук кирип-чыгып жатты. Жан жеринин тардыгы, ысыктыгы ушунчалык жыргал тартуулап жатты мага. Сууланышканын айтпа! Тыкканым сайын “бырч-бырч” деп, көтүн мага такап катып калган Нази, ыйлап да алды окшойт. Жумшак, аппак жамбашын эки жагынан мыжыга кармап алып иштей бердим. Бир кезде, колун оозуна баса калып, шаррр-шар сийип жиберип, оозу байланган туткундай, мурдунан жалбарыңкы кыңшылап, башын чайкап отура калды. Буттары титиреп турганга ахвалы келбей жатты. Канткен күндө да, өзүмкүн бүтүрүшүм керек го. Колтугунан кармап тургуздум да, дубалды таяндырып, арт жагынан дагы кире баштадым.
– Алиш аке-ее, болбой калдым! Токтотуңуз! — деп катуу шыбырап жалбарганына карабай, терең терең матырып иштей бердим. Кыңшылаган үнү катуулап чыга баштады. Меники атканы калганда, чыгардым да, тешикке туштап балкылдата төгүп салдым. Денем жымырап, рахаттын туу чокусунан кайтып, өзүмө келип, байкасам, Нази шымын көтөрүп, этектерин оңдонуп жатыптыр.
– Эрте менен, мобу жерди карап, тазалап койчу э, — деп тешиктин айланасын көрсөттүм.
– Макул, — деп, мурдун шор тарта, кучагыма жакындай берди.
– Бар, балаң ыйлап калса, сени издеп калышат, — эшикти көздөй буруп койдум. Акырын басып чыгып кетти.
Уландысы бар…
Окуя жазуу бөлүмү. ❤️Ушул кнопканы бас !
